Stadsplein
Muito bem antwoord ik. Rondblikkend op het Largo da Sé. Tja, een routinevraag. Hoe gaat ’t ermee. Luidkeels gesteld door een dakloze. Gewekt uit z’n dutje in de middagzon.
Faro, hoofdstad van de Algarve. Vlakbij het middeleeuwse monument in het oude stadsgedeelte, Arco da Vila. Aangesproken door die ontheemde.
Uitgerust van zijn zelf-toebedeelde taak. Luitjes levend van de gebruikelijke fooi die het oplevert. Als onbezoldigd stadsparkeerwachter. Automobilisten wijzen op een vrije parkeerplaats.
Verrassend
Een lome middag op dit uitgestorven plein. Geen massa’s selfie-makers in korte- of kuitbroek. Bijzonder, in alle rust rondkijken. Adult or senior luidt de vraag. Senioren krijgen € 1.00 korting op de spotgoedkope entreeprijs.
Sinds de 13e eeuw heeft ‘ie die status. Van kathedraal, de bedaagde Sé. Binnenin een indrukwekkend barok interieur met verguld houtsnijwerk. De aanrader volgend om bovenop het dak te klimmen.
De uitgesleten steile trap omhoog. Een prachtig vergezicht ontvouwt zich van bovenaf. Over rode pannendaken, in de diepte het voorplein. De luchthaven naast Parque Natural da Ria Formosa. Lagunes van moerassen, slikken en schorren.
Heugenis
Overzichtelijk, de kathedraal van Faro. Geen wirwar van gebouwen als in Braga. Een vagelijke herinnering op mijn netvlies. Capelas Imperfeitas worden ze genoemd. De onvoltooide kapellen. Een mausoleum. Geen idee, waarom ze niet werden afgebouwd.
Misschien hoor ik het te weten. Want, je bent zomaar een cultuurbarbaar. Enfin, mij schiet het even niet te binnen. De Sé is bijzonder fraai. Maar geen partij voor overweldigend werelderfgoed.
Imperfect opgetuigd allegaartje, daar in Braga. Met gothiek, renaissance en manuelstijl. Een monumentale en decoratieve lappendeken. Zover reikt mijn herinnering nog wel.
Rondgang
Je staat er eigenlijk niet bij stil. Thuislozen in hun natuurlijke habitat. Uiteraard in de grote stad. Niet in toeristische kustplaatsen. Onder de schaduwrijke bomen. In afwachting van toeristen. Een zwart houten rijtuig. Twee witte paarden ervoor. Hé, die joviale vagebond lummelt hier wat doelloos rond.
In een zijstraat hangt de stank van verband houtskool. Uitverkocht is de gegrilde kip met piri-piri. Erg populair in Portugal. Op markten en feesten overweldigd. ’s Morgens vroeg, door die hongerig makende geur. Van gegrilde kippetjes op de barbecue. Onze kleinzoons zijn er stapel op.
Verderop bij het kasteel in een rode kiosk. Een vriendelijke jongedame die pastéis verkoopt. Overheerlijke zoete ronde taartjes, een geliefde lekkernij. Even pauzeren met een café com leite.
Adeus
Bovenop de Sé zijn ze goed te zien. Nestelende ooievaars vlakbij. Hoog op de stadspoort, bogen en spitzen. Heel wat, op de vreemdste plaatsen. Wel even goed opletten. Vertrouwd gezelschap, dat constante klepperen tijdens je dwaaltocht door de stad.
Een oude bekende. Voor dat deftige restaurant bij de haven. Ze serveren er overdadige lunchschotels. Rondgebracht door obers, in smetteloos wit gestoken. Een beetje aan het lanterfanten. Die haveloze zwerver. Voorbijgaand zie ik herkenning. Vandaar een knikje als groet.
Enfin, fraaie kerken. Allemaal geschiedenis. Op te zoeken en na te lezen. Oh ja, nog even over die onvoltooide kapellen in Braga. Overduidelijk bewijs dat het geld ontbrak, volgens mij. Om het praalgraf helemaal af te bouwen.
Die tombes staan gewoon onder de blote hemel, omdat het dak ontbreekt. Nogal armzalig voor adelijke overledenen. Opgebaard als alledaagse daklozen.
Robert Steur
Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com
Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_
