Geritsel

  • Bericht auteur:
  • Berichtcategorie:reizen
  • Bericht reacties:0 Reacties

geritsel

November 2015. Toen het noodlot Albufeira trof. Met ondergelopen kelders en rubberbootjes in de winkelstraten.

Toen was het herfst, nu al bijna voorjaar. En toch, opeens dat nukkige weerbeeld. Dit is toch Zuid-Europa? Tja, berg je maar, zodra een lagedrukgebied ’t op de heupen krijgt.

Veranderlijk

Overweldigend is de gele gloed in het straatbeeld. Van bloeiende acacia’s die je overal ziet. Onderweg tijdens een wandeling westwaarts. In de rug geduwd door windvlagen.

Op zoek naar een stukje toeristen-vrij Algarve. Dan ben je hier aan het verkeerde adres, weet ik. Vroeg in het voorjaar en al volop dagjesmensen. De meerderheid in dit voormalige vissersdorp.

Rampzalig indertijd, dat najaar van 2015. Winkeliers in zak-en-as door drijfnatte negotie. Modderstromen die terrassen begroeven. Kuststroken spoelden weg. De roltrappen gaven het op, vastgelopen onder een laag zand.

Ongewis

Vandaag geen harde schaduwen. Die een wolkenloze azuurblauwe lucht doorsnijden. Nee, het Iberisch Schiereiland blijkt niet altijd gezegend met onophoudelijke zonneschijn.

Storm en regen die wuivende palmen teisteren. Echt geen wezensvreemd verschijnsel. Hé ook De dag maakt een frisse start. Een loodgrijs ogende oceaan. De wind jaagt wolkenpartijen over het uitspansel. Met minstens windkracht vier of vijf.

Als een bladblazer veegt ‘ie de straten schoon. Je ogen bijkans geïrriteerd door opwaaiend zand en stof.

Depressie

In de pastelaria, een verontrust ogende man. Hij staat op en loopt naar het raam. Onderzoekend neemt hij de lucht op. Alsof hij meent de opklaringen te kunnen afdwingen. Duidelijk teleurgesteld gaat hij weer zitten.

Wanhopig kijkend, terwijl hem een diepe zucht ontsnapt. Geen hondenweer als destijds, begin toevallig, een oude bekende. De getergde wolken-spotter. Vanochtend gebiologeerd erdoor in de pastelaria.

Dan maar een dagje cultuursnuiven vertelt deze Duitse toerist. Pech, want bezienswaardigheden zijn schaars. In Al-buhera, zoals de Arabische naam luidt van dit toeristenoord. Een stukje antieke stadsmuur.

Wonderlijk

Die eind-18e-eeuwse kerk van neo-klassieke signatuur. Een klein museum. Het oude centrum met vooral restaurants en winkels. Daarmee heb je het wel gehad. Verbaasd toont onze Oosterbuur zich.

Over de roltrappen vlakbij het strand. Techniek die je niet in de steek laat. Vooral onder dubieuze condities. “Kom er maar eens om in Nederland”, zegt hij. “Waar de treinenloop vertraagt. Geplaagd door vallende blaadjes op het spoor.

Die tot pulp vergaan bij regenval”. Geen kruid gewassen tegen die plakkerige moes op de rails. Dit stukje vernuft doet z’n werk zonder mankeren. Op en neer zoemend vol met toeristen. Van beneden naar boven en andersom.

Verrassend

In zo’n techniek-onvriendelijke, zanderige omgeving. Duitse degelijkheid straalt er vanaf. Vol trots glimlachend wijst hij op de borden die eraan zijn bevestigd. Koketterend met de naam van de fabrikant, ThyssenKrupp.

De roltrappen laat ik achter mij. Samen met een vervagende herinnering. Aan de straat die ik passeerde. Voorbij wandelend langs de bomenrij. Mimosa-achtingen in winterstop. Nog lang niet in blad, laat staan in bloei.

Hun kale takken overladen met peulen. Onverwacht getroffen door een concert. Toen een bries de bolsters beroerde. Met een repeterend klankpatroon. Bij elke rukwind begonnen ze te klepperen.

Windlied

In verschillende toonaarden. Nogal een vreemdsoortige mengeling van geluid. Met die vertrouwde melancholieke Portugese klankkleur.

Het spel van ruisende wind met de kale takken. Nu eens vrolijk stemmend, dan weer droefgeestig. Oneindig mooi en feeëriek. Feitelijk gewoon alledaags geritsel.

geritsel

 

Robert Steur

Woordenbrei   |  https://woordenbrei.wordpress.com

Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_

Geef een reactie