Postcards

  • Bericht auteur:
  • Berichtcategorie:reizen
  • Bericht reacties:0 Reacties

postcards

Vals

Die aanprijzing boven het rek, buiten. Gebakken lucht. De suggestie op die bordjes. Niks, geen voordeeltje te behalen. Eén kaartje voor € 0.25. Vier stuks kosten € 1.00. Nul kwantumkorting bij afname van vier stuks. Welke oen trapt daar nu in.

Niemand natuurlijk met enig verstand, behalve ik. Toevallig wel, omdat Rita verlegen zat om zulke kaartjes. Gisteren WhatsApp-te ik een foto. Om de draak te steken met dat doorzichtige lokkertje.

Onmiddellijk kwam er een WhatsApp-je retour. Tien stuks, voorzien van Nederlandse tekst. Die wilde ze maar al te graag. Koop ik morgenochtend, beloofde ik spontaan.

Afleveren

Kon ik ze meteen. Bij Rita, de oma van onze kleinzoons. Ja zij, die met opa Dick in Portugal woont. De volgende ochtend spraken wij af. Rond koffietijd en aansluitende lunch.

Op het zonovergoten terras bij Caffe Crème. November nota bene in de Algarve. Verschoond van ijsregens en Hollandse vrieskou.

Zeldzaam zijn ze, blijkbaar. In de Nederlandse taal gesteld. Dat korte vertelseltje over de haan van Barcelos. Leuk als felicitatie bij verjaardagen. Voor haar zich alsmaar uitbreidende kleinkinderschare.

Afgesloten

Dit hoofdstuk, in het digitale tijdperk aanbeland. Bijna niemand doet er tegenwoordig nog aan. De pen pakken. Het adres en een groet erop kalken. Mwah, beetje moeite en dat kaartje van
€ 0.25 kost je de kop niet.

Maar dan, ja dan pas volgt het duurste. Een postzegel plakken. PostNL lijdt stevig verlies. Dus, postzegels worden alsmaar duurder.

Onderhand schier onbetaalbaar, lijkt wel. Zo span je het paard achter de wagen, PostNL. Wat wil je ook. Iedereen is altijd en overal online.

Viral gaan

Stel je dat eens voor. Met postkaarten, op de ouderwetse manier. Tot mislukken gedoemd, op voorhand. Bijkans raak je failliet aan de postzegels. PostNL blij en direct uit de financiële zorgen. Ondoenlijk plan, afgezien van de geldverslindende postzegels.

Sri Ganesh. Vermeldt het uithangbord boven de overvolle winkel. Buiten een rek met ansichten. Tien kaartjes tel ik af. Achterin de zaak, een vrouw achter de kassa. Indiaas type, nogal een zakelijke verschijning.

Vast de eigenaresse. Naamgeefster aan deze negotie. Hoeveel korting krijg je bij afname van tien stuks. Koop je er vier, dan geldt immers al een aanzienlijk voordeel.

Vragenderwijs

Bovendien plagend verwoord, mijn opmerking. Met een glimlach om de lippen. Een geintje moet toch kunnen, denk ik. Het valt niet in goede aarde. Integendeel, de vrouw kijkt op. Zij tovert een vileine blik op het gezicht. Haar mond opent zich. Voor een schrille kreet.

Scheer je weg, als je ze te duur vindt. Koop ze maar ergens anders, als ze te krijgen zijn. Vol ongeloof zie ik haar van boosheid vertrokken gezicht. Beluister ik de brutale repliek. Een viswijf is er niks bij. Vuil kijkt ze mij aan.

Als blikken konden doden. Zwijgend leg ik € 2.50 neer. Met een zwierige zwaai neem ik de postkaartjes op. Perplex over zoveel agressie. Ze bestaan, totaal humorloze wezens. Adeus, antwoord ik ten afscheid. Helemaal klaar ermee. Met sacherijnige Indiase types en postcards.

 

Robert Steur

Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com

Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_

 

postcards_1

Geef een reactie