Oostelijk
Het andere gezicht van de Algarve. Tussen Faro en de Guadiana. De grensrivier met Spanje in het oosten. In het noorden beschut door het bergland. Tussen bergen en kust, een lieflijk glooiend heuvellandschap. Puur en minder toeristisch is deze kuststrook. Een aaneenschakeling van lagunes en kilometerslange zandstranden.
Castro Marim, een plaatsje vlakbij de Portugees/Spaanse grens. In de buurt vind je een gelijknamige 27-holes golfbaan. Boven het ingeslapen dorpje biedt de burcht een fraai vergezicht. Daarboven heb je een wijde blik. Een prachtig panorama. Over de Guadiana, de zoutpannen en de oceaan. Met Forte de São Sebastião op de tegenoverliggende heuvel.
Veiligheidshekjes en waarschuwingsborden. Nee, daar zijn ze hier niet zo van. Goed oppassen dus, als je door de kasteelruïnes dwaalt. Over de brokkelige hoge muren struint. Een stap te ver in een onbewaakt ogenblik. Je kukelt zo meters diep naar beneden.
Lichtkust
Helemaal opgelet, als ondertussen je telefoon gaat. Oma Rita aan de lijn. Of wij nog plannen hebben. Om binnenkort naar Caeiros da Fontinha te komen. Vandaag is zij niet thuis. Ze telefoneert uit de auto. Onderweg naar kennissen met opa Dick. “Wij rijden op het ogenblik bij Castro Marim”, vertelt zij. “Da’s ook toevallig”, antwoord ik. “Wij struinen boven rond in het Middeleeuwse kasteel. Jullie zijn best een aardig eind uit de koers”.
Op steenworp afstand ligt Spanje. Ben je met de auto, neem de brug. Die Portugal met de overkant verbindt. In een wip rij je de grensrivier over. Naar de buren, aan de Spaanse Costa de la Luz.
Je kunt ook met de pont oversteken. Vanuit Vila Real de San Antonio bij de jachthaven. Als je genoeg hebt van het rondslenteren. In dit vriendelijke stadje waar je niet zo gauw verdwaalt. Vierkante huizenblokken, verdeeld in straten. Kaarsrecht met de lineaal getrokken. Perfect lijnenspel van de tekentafel.
Spanish stroll
De stadsplattegrond is net een schaakbord. Ontworpen door de markies van Pombal. Trouwens, let wel even op de tijd. Want aan de overkant, is het één uur later. Natuurlijk gezelligheid kent geen tijd. Uitnodigende zonnige terrasjes in overvloed.
Ayamonte, ligt op een steile heuvel. Een mooi panorama naar Portugal biedt de Parador bovenop. Witte huizen en smalle straten. Hoe anders is hier de sfeer. Tegelwerk, zo verschillend van de azulejos. Fraaie architectuur op een knus plein. Pech, volledig uitgestorven tijdens de siësta, overal dichte rolluiken.
Om te golfen verwijzen de Portugezen je steevast. Naar de banen, westelijk van Faro. Nee, niet voor een rondje vlak om de hoek. Bij de buren, in Spanje. Aan luxe golf-resorts geen gebrek. Qua afstand een kippeneindje vanuit de Oost-Algarve. Schoolvoorbeeld van animositeit op het Iberisch schiereiland?
Wedijveren
Nogal verbolgen schijnen ze, die Portugezen. Volgens de journalist in een nieuwsartikel. Over de Spaanse concurrentie. Want, de golfbanen daar zijn ook schitterend. Reken maar.
Vakkundig aangelegd door die Spanjaarden, vlak over de grens. Om een graantje mee te kunnen pikken. Uit de onafgebroken stroom aan revenuen. Want de Portugese golfmarkt is echt niet-onverdienstelijk.
Het gras bij de buren is natuurlijk niet groener. Als de zon uitbundig schijnt wordt het dor en droog. Dan krijgt de aarde een roestbruine kleur. De schaduw van de steeneik is in beide landen even verkoelend.
Reken maar, of je nu in Spanje of Portugal golft. Hoewel, niet voor een Portugal-junkie. Uitzinnig verliefd op maar één van die twee. Onweerstaanbaar, alleen al die zoetgevooisde naam. Sotavento, spreek uit: Sottevjantoe.
Robert Steur
Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com
Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_
