Wasdag

  • Bericht auteur:
  • Berichtcategorie:reizen
  • Bericht reacties:0 Reacties

wasdag
Lavadouros, zo heten ze in het Portugees, openbare wasplaatsen. Honderden jaren wasten Portugese vrouwen er gezamenlijk hun kleding. Oude gebruiken, uitstervende gewoontes. Een keerzijde van economische vooruitgang. Geschiedenis, want iedereen heeft tegenwoordig een wasmachine.

Wassen doet zij bijna iedere dag, mama Michal. Niet op de hand of met borstel en zeep, zoals de Portugese wasvrouwen. Zat…. vuile kleren zat. Ach, in een gezin met onze drie opgroeiende kleinzoons. Die alledrie aan sport doen. Natuurlijk is er altijd wel een smerige broek, t-shirt, trui of noem maar op.

Naia. De titel van een standbeeld. Bedacht door de poëet Emaliano da Costa. Het staat middenin de rivier Alte. Geen woeste stroom. Maar feitelijk nog een ondiepe brede beek. Vernoemd naar de gelijknamige plaats.

Overspanning

Een sculptuur in wit en grijs marmer. Geschapen door beeldhouwer Victor Picanço. Het beeld symboliseert de muze aan de rivieroever. Als een hommage aan de vrouwen van Alte. Met hun eeuwenlang volgehouden traditie. Rond de stenen wasbakken in het spiegelende zuivere rivierwater.

Van alle gemakken voorzien is villa Palmeira. Het gastvrije huis in Tunes dat ons onderdak biedt. Tijdens de voorjaarsvakantie. Die onze familie traditioneel samen doorbrengt. De vaatwasser is al driftig aan de gang. Mispoes, zodra ook de wasmachine aan de stroom lurkt.

De zekeringen vinden het niet fijn. Opeens valt alle elektriciteit uit. Gauw een app-je naar de beheerster. Op zoek naar de hoofdzekering en de schakelaar omdraaien. Snel opgelost, zo gepiept. Nooit meer twee gulzige stroomvreters tegelijk aan het werk zetten.

Ontspanning

Op naar Paderne in de heuvels boven Albufeira. Dit slaperige dorpje bestond al in de 16e eeuw. Het stille straatje omhoog komt uit op het dorpsplein. De renaissancekerk vormt het middelpunt. Oma’s op leeftijd zitten in de schaduw. Verzameld rond een lading volle boodschappentassen. Geduldig keuvelend wachten zij op de buurtbus.

Buiten Paderne staat een kasteelruïne. Gebouwd in de 11e eeuw. Ter verdediging tegen de Moren. Zowaar afgebeeld op de Portugese vlag, begrijp ik. Een klaagzang van onze drie kleinzoons. Overspoelt mij als antwoord. Op mijn voorstel er naartoe te wandelen. Hoewel, de ochtendzon schijnt al intens.

Overweldigend is de geur van verse tijm en rozemarijn. Uniek, want die kruiden groeien hier zomaar in het wild. Dus, geef je ogen de kost als je wandelt tussen de sinaasappelboomgaarden. Afgewisseld door amandel- en vijgenbomen. Het landschap aangekleed met hier en daar een vervallen schuur.

Ach het is niet ver hoor, maar een klein stukje lopen. Kijk, volgens het bord daar anderhalve kilometer. “Waarom gaan wij niet met de auto”, als laatste tegenwerping. Een beetje beweging kan geen kwaad. Wonder boven wonder laten zij zich overreden. Aangespoord door een blaffende hond achter een hoge muur.

Inspanning

De oude ruïne stelt niet veel meer voor. Omgeven door een stellage vanwege herstelwerk. Wij kunnen er niet in, jammer het hek is dicht. Tegen de hoge muur opklimmend valt nog net een foto te schieten. Van de restanten van het bouwwerk op de binnenplaats.

Gestoffeerd met een frisgroen tapijt van vers gemaaid gras. Diep in de vallei wordt ‘t oog getrokken naar de contouren van een middeleeuwse boogbrug. In totaal zes en geen drie kilometer blijkt achteraf, heen en terug. Gemeten door mama Michal met de stappenteller.

Uitrusten van die stevige wandeling. In dit lustoord overschaduwd door bomen. Vlakbij alweer een oude wasplaats. Een man verlaat zijn geparkeerde camper. Een touwtje in zijn hand om een lijntje te spannen. Niet toevallig, want het is maandagmiddag. Wasdag.

 

wasdag

Robert Steur

Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com

Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_

Geef een reactie