Onderweg
Op loopafstand van ons honk. Na het ontbijt. Op je dooie akkertje. Mooie ochtendwandeling. Bij opkomende zon. Fluitende vogels, zoemende insecten. Een blaffende hond. Achter een hoge muur, die tuin en erf afschermt. Genoeg afleiding. Vooraf, aan lekker ontspannend een baantje lopen.
Rechtsaf over de stoffige, onverharde weg vol kuilen en gaten. Rondspieden of er geen auto aankomt. Achterop rijdend of tegemoetkomend. Sporadisch weliswaar, maar toch. Niet fijn zo’n stofwolk over je heen, afkomstig uit een mini-zandstorm.
Veelbelovend
De villawijk in aanbouw die wij passeren. Minstens twaalf jaar geleden gestart. Te ambitieus van opzet bleken de plannen. De bouw stagneerde, terwijl de jaren verstreken. Tja, de recessie. Twee jaar geleden werd de eerste rij villa’s opgeleverd. Doorlopen maar, over de vers geasfalteerde weg.
In twaalf jaar tijd verandert er veel. Daarmee ook de ideeën. Over opzet, uitstraling, verkoopbaarheid en de architectuur. Dus, gaat de hele boel nu over de kop. Blijkbaar is het uithuilen en opnieuw beginnen. Een pure nachtmerrie voor de financiers, lijkt ’t mij.
Luxury
De exclusieve accommodatie komt in zicht. In superlatieven aangeprezen op internet. “Het door dennen omgeven Pine Cliffs Hotel, a Luxury Collection, biedt een prachtig uitzicht op de indrukwekkende okergele klif met op de achtergrond het fijne zandstrand, omzoomd door het kristalheldere blauwe water van de Atlantische Oceaan”.
De werkelijkheid is even spectaculair als de lyrische beschrijving. Sjiek de friemel luidt hier het parool. Ho, ho, wacht nou even. Nee hoor, beslist geen kapsones-bedoening. Alleraardigste mensen die je vriendelijk verwelkomen. Van bewaker aan de poort tot de hotelportier. Heel subtiel, buigen en knipmessen. Van nature, dus voel je niet opgelaten.
Home-course
Onderhand wel, want wij komen hier regelmatig om een balletje te slaan. In het voorjaar en in de herfst. Geen gesleep met zware reistassen om de golfstokken in te vervoeren. Simpel spelen met een stelletje huurstokken. Van redelijke kwaliteit. Beslist geen ouwe meuk en tegen een aanvaardbare huurprijs. Gemak dient de mens.
De winter in aantocht, maar het lijkt wel hoogseizoen. Gemoedelijke krasse knarren melden zich bij de caddymaster. Wachtend om te mogen afslaan. Intussen als tijdverdrijf een beetje putten. De golfuitrusting in orde maken of een kletspraatje houden.
Hoopvol
In mineur, ach welnee. Van alles-en-nog-wat passeert in dit seizoen m’n gedachten. Misschien wel teveel om op te noemen. Immers, het is alweer najaar. Doet ogenblikkelijk denken aan loslaten. Aan afscheid nemen van alweer een zomer. Over de onbalans tussen licht en donker. Tijdens de donkere dagen in verschiet. Zo schril contrasterend met het zomerseizoen.
Dit tijdsgewricht waarin de melancholie zich aandient. Op z’n best als romantiek van de somberheid. Minder aantrekkelijk geassocieerd met verderf. Wie weet, relativeren wij zo onze eigen aftakeling. Vergankelijkheid kan blijkbaar ook mooi zijn. Een hoopgevend idee.
Tja, waar je al niet aan denkt. Uw beurt, gebaart de caddymaster. Op de eerste tee, gedachteloos. Dat werkt zo, bij iedere golfer. Prima afslag vandaag. Veelbelovend rondje op Pine Cliffs Golf & Country Club. Herfst!
Robert Steur
Woordenbrei | https://woordenbrei.wordpress.com
Twitter | https://twitter.com/Woordenbrei_
